Szabla husarska XVII, nazywana "pałaszem husarskim", która przeszła długą drogę ewolucji, aby osiągnąć swoją doskonałość w prezentowanym stanie i zasługując na miano perły wśród ówczesnych szabel. Twórca tej szabli nie jest znany, choć nie ulega wątpliwości, że szabla ze względu na swoją konstrukcję jest rodzimej myśli technicznej bez jakichkolwiek obcych naleciałości, zwłaszcza węgierskich. Bronioznawcy twierdzą, że gdyby teoretycznie doszło do pojedynku samuraja z husarzem tą jedną szablą mógłby nawiązać równorzędną walkę.

Głównie szabla jest lekka (60 dkg) podobna jest do jednosiecznego miecza samurajskiego.

Na uwagę zasługuje tzw. paluch, w który wkładano kciuk ręki a otwarty kabłąk przenosi energię z kciuka w momencie cięcia czyniąc go bardziej skutecznym, Wykonywano szable w wersji: żelaznej, srebrnej i złotej, w zależności od zamożności posiadacza. Z tych metali wykonywano jedynie elementy zdobnicze, natomiast kabłąk był zawsze stalowy.

Szablę jako broń wymyślili najprawdopodobniej Chińczycy, naród mędrców i wynalazców, którzy byli najbardziej wynagradzani i hołubieni przez władzę, kupców oraz pracowity lud.

Naród jako całość był pozbawiony cech bitności i agresywnej ekspansji (jak np. Mongołowie), więc by mieć święty spokój otoczyli się gigantycznym murem. Opowieści i legendy jakoby Chiński wojownik miał napoić konia w Wiśle włożyć należy między bajki!