Szabla kończąca cykl polskich przedwojennych rozwiązańw tym zakresie a ciesząca się największym uznaniem krajowych kolekcjonerów.
Broń ta stanowiła wyposażenie żołnierzy kawalerzystów (ułanów) i była najlepszą szablą bojową XX w. w Europie.
W konstrukcji kabłąka zrazygnowano z dotychczasowej zasady, że mosiądz (kolor żółty) stanowi element szabli oficerskiej.
Szkoda tego, że większość tych szabli przebywała w magazynach podczas wojny wrześniowej 1939 r. a w użyciu były inne gorsze pod każdym względem szable. Była to część doktryny wojennej, która również mówiła między innymi, aby drogi w Polsce były utrzymane w kiepskim stanie, co uniemożliwi wjazd czołgów i broni cięzkiej ewentualnego agresora.
Każda szabla musiała przejść określone badania wytrzymałościowe (wymagania bardzo wysokie) a możliwe to było dlatego, że głownia (klinga) była wykonana ze stali sprężynowej zwaną stalą stopową krzemową poddanej obróbce cieplnej. Ze stali tej jest wykonana większość moich szabel (w tym ta) i wszystkie miecze samurajskie.