Jest to broń na proch czarny, który z uwagi na swój skład był higroskopijny i umożliwiał oddanie strzału bezpośrednio po załadowaniu.
Integralną częścią pistoletu (u nas zwanego samopałem) był róg na proch, jego końcówka stanowiła miarkę do ładowania prochu. Przy broni był skórzany worek na kulki ołowiowe, przybitki oraz włosie.

Ładowanie takiego pistoletu to długi rytuał, zaś oddanie strzału w warunkach wilgotności, wiatru i skierowaniu lufy ku górze graniczyło z cudem. Celowanie odbywało się wzdłuż lufy, natomiast skuteczność celowania była w owym czasie wystarczająca z uwagi, że proch czarny dawał mały odrzut przy strzale, a waga pistoletu była duża.

Uchwyt pistoletu okuwano od spodu wzmocnieniem tak, że po oddaniu strzału mógł służyć w boju jako maczuga.
Pistolety pojedynkowe tego elementu nie posiadają.