Pojęcie białej broni wynika z faktu, że między innymi głownia (z niem. klinga) szabli czy miecza po wypolerowaniu ma kolor biały. Na całość tej broni składa się: rękojeść, głownia i pochwa do przechowywania ostrego ostrza ze sztychem.

Głownia jest różnie modelowana za pomocą bruzd i strudzin, popularnie zwanych rowkami, a ma to głównie na celu zmniejszenie ciężaru głowni, a zwłaszcza zwiększenie wytrzymałości na złamanie w stosunku do głowni płaskiej. Według definicji z XX wieku w Europie zaczęto uważać, że "szabla to biała broń sieczna, charakteryzująca się zawsze krzywą (o różnym stopniu krzywizny) głownię jednosieczną z ewentualnym obusiecznym sztychem w formie tzw. pióra - przeznaczona przede wszystkim do cięcia ewentualnie do pchnięcia sztychem". "Pałasz to biała broń sieczna o prostej jednosiecznej głowni (rzadko obusiecznej) przeznaczona do cięcia i do kłucia". Temat jest trudny, ale należy wspomnieć, że do pojawienia się w Polsce szabli, gdzieś od drugiej połowy XVI w. Używane szable do początku ok. XVIII wieku zwane były pałaszami (np. pałasz husarski). Jako druga odmiana szabli występowały karabele. W tym okresie występuje również pojęcie szabli czarnej.
Reasumując uzbrojenie w tym okresie składało się z pałaszy i karabel. Pojęcie szabli i nazwa szabli nastąpiło później a zdefiniowano ją jak już wspomniałem w XX wieku.

W Polsce w przeciwieństwie do większości krajów europejskich za rodzimą szablę uważano tę, której rękojeść była polskiego wykonania, pozostałe elementy jak klinga i pochwa mogły być obcego pochodzenia. Oczywiście za rodzimą szablę uważaną również wykonaną w całości w Polsce. Co zdecydowało, że w Polsce (jak wcześniej w innych krajach) szabla wyparła stopniowo miecz? Odpowiedź jest prosta, zadecydowała o tym krzywizna szabli, która czyni ją bronią znacznie skuteczniejszą w porównaniu z prostym mieczem europejskim ( nie japońskim). Im większa krzywizna to w przypadku cięcia większa skuteczność przy znacznie mniejszej sile, dlatego szable są w większości jednoręczne - karabele bez palucha mogły być używane dwuręcznie. Zachowana została zasada do końca XX wieku, że szable o większej krzywiźnie używała kawaleria konna (przewaga cięć), zaś o mniejszej krzywiźnie piechota z uwagi na przewagę pchnięć.

Szabla o znacznej krzywiźnie w przypadku stosowania jej do pchnięć stawiała duży opór, aby temu zapobiec sztych był zaopatrywany w obusieczne pióro. Nie sposób napisać choć kilka zdań o mieczu japońskim, który jak każda broń przechodził ewolucję, by osiągnąć swoją doskonałość i skuteczność w stopniu niespotykanym w innych przypadkach.
Na czym to polega?
Szablą można było walczyć jedną ręką, większość mieczy europejskich dwoma rękoma - mieczem japońskim, w zależności od potrzeb jedną lub dwoma rękoma.
Dzięki krzywiźnie miecz japoński był skuteczniejszy od miecza europejskiego, zaś dzięki ostrości z obydwu stron można było walczyć w sposób bardziej dowolny jak przypadku szabli. Lekkość tej broni z idealnym wyważeniem czyniły wielką zwrotność i umożliwiały błyskawiczne zadawanie cięć i pchnięć ( bez oporów). Ponadto sztych na końcu na odcinku ok. 1,5-2 cm posiadał jednostronne ostrze co chroniło przed złamaniem. Japończycy jako jedyni na świecie zastosowali podwójne uszczelnienie miecza z pochwą przez uszczelkę skórzaną (stosowaną w Europie) i tulejkę u nasady miecza z otworem w pochwie. Umożliwiało to przechowywanie miecza przez długi okres czasu bez rdzewienia ostrza.
Bywały miecze jednosieczne, które wg. Wcześniej podanej definicji europejskiej są szablami, ale to tak na marginesie dla osób co zechcą pogłębiać podane wiadomości.